06.07.2018
Bezpieczne wakacje
Wakacje to czas laby, beztroski i pełnego luzu – szczególnie dla naszych dzieci… Dla nas już niekoniecznie – szczególnie, gdy dziecko znika nam z oczu (np. podczas obozu czy samodzielnego wyjazdu).
Zaskakiwać może, że co roku pomimo komunikatów w mediach, licznych akcji informacyjnych – w szkołach i innych placówkach – młodzi ludzie w tak wielkiej liczbie ulegają wypadkom.... i – nie czarujmy się – wypadkach spowodowanych na własne życzenie.
Gdzie szukać przyczyny?
Tradycyjnie przyczyn jest niezliczona liczba. Niewątpliwie niebagatelną rolę odbywa przykład nas samych i innych dorosłych z bliskiego otoczenia, jak też – co stanowi też źródło większości problemów wychowawczych – brak szczerej rozmowy i dobrego kontaktu z własnym dzieckiem.
Oczywiście próbować należy zawsze, ale nie ma co się łudzić, że jeśli z dzieckiem nie rozmawiamy przez cały rok i mamy z nim kiepski kontakt – że akurat przejmie się naszą listą zakazów i długim kazaniem przed samym wyjazdem (niestety w przypadku wielu dzieci skutek może być odwrotny).
Oczywiście swój wkład mają tu media, Internet, coraz słabszy kontakt dziecka na co dzień z realnym światem…
Co zrobić?
Starajmy się działać od najmłodszych lat – rozmawiajmy, rozmawiajmy i jeszcze raz rozmawiajmy. Oglądajmy wspólnie telewizję, różne programy, interesujmy się tym, co ogląda i czyta dziecko. Często nawet z najgłupszego filmu można – po odpowiedniej analizie i odrobinie naszych chęci – wyciągnąć jakiś morał, nawiązać do życiowej sytuacji, na zasadzie życiowych przykładów pokazać do czego prowadzą narkotyki, dopalacze, alkohol czy brak ostrożności (i głupie pomysły typu skakanie do wody na główkę). Jedna rozmowa niewiele pomoże, zwłaszcza jeśli dziecko nie uważa nas na autorytet.
Dyskusje powielane po wielokroć odniosą inny skutek. Pamiętajmy jednak, by były to rozmowy, nie nasze monologi. Niech dziecko też wypowie swoje zdanie, poznajmy jego poglądy. Gdy będzie czuło, że liczymy się z jego zdaniem, samo też weźmie pod uwagę nasze zdanie, zanim popełni najgorsze w życiu błędy.
Gdzie szukać przyczyny?
Tradycyjnie przyczyn jest niezliczona liczba. Niewątpliwie niebagatelną rolę odbywa przykład nas samych i innych dorosłych z bliskiego otoczenia, jak też – co stanowi też źródło większości problemów wychowawczych – brak szczerej rozmowy i dobrego kontaktu z własnym dzieckiem.
Oczywiście próbować należy zawsze, ale nie ma co się łudzić, że jeśli z dzieckiem nie rozmawiamy przez cały rok i mamy z nim kiepski kontakt – że akurat przejmie się naszą listą zakazów i długim kazaniem przed samym wyjazdem (niestety w przypadku wielu dzieci skutek może być odwrotny).
Oczywiście swój wkład mają tu media, Internet, coraz słabszy kontakt dziecka na co dzień z realnym światem…
Co zrobić?
Starajmy się działać od najmłodszych lat – rozmawiajmy, rozmawiajmy i jeszcze raz rozmawiajmy. Oglądajmy wspólnie telewizję, różne programy, interesujmy się tym, co ogląda i czyta dziecko. Często nawet z najgłupszego filmu można – po odpowiedniej analizie i odrobinie naszych chęci – wyciągnąć jakiś morał, nawiązać do życiowej sytuacji, na zasadzie życiowych przykładów pokazać do czego prowadzą narkotyki, dopalacze, alkohol czy brak ostrożności (i głupie pomysły typu skakanie do wody na główkę). Jedna rozmowa niewiele pomoże, zwłaszcza jeśli dziecko nie uważa nas na autorytet.
Dyskusje powielane po wielokroć odniosą inny skutek. Pamiętajmy jednak, by były to rozmowy, nie nasze monologi. Niech dziecko też wypowie swoje zdanie, poznajmy jego poglądy. Gdy będzie czuło, że liczymy się z jego zdaniem, samo też weźmie pod uwagę nasze zdanie, zanim popełni najgorsze w życiu błędy.
