Co z tą wodą?

Niestety zasoby wody w Polsce mówiąc delikatnie, nie są imponujące – na tle całej Europy są najmniejsze, a światowej skali porównywalne są z Egiptem (czyli sytuacja jest raczej nieciekawa). W ostatnich latach roczna suma opadów w naszym kraju nie jest też zbyt imponująca, obserwując aurę za oknami, nie zawsze to dostrzegamy, ale… Głównym problemem jest przesunięcie okresów z największymi opadami na lato, czyli najgorętszą porę roku, co wiąże się z jednej strony z ich dużą intensywnością i gwałtownością w krótkim czasie, z drugiej z intensywnym parowaniem. Innymi słowy – w okresie od późnej wiosny, do wczesnej jesieni jesteśmy gnębieni przez gwałtowne burze, intensywne ulewy, w powietrzu czujemy wilgoć, jednak gleby są suche niczym Sahara, ściółka leśna jest w stanie katastrofalnym, a wiele roślin w lasach, na łąkach i w parkach usycha, staje się bardziej łamliwych czy podatnych na choroby. Jeziora i stawy obniżają swój poziom lub wręcz wysychają, a w naszych przydomowych studniach zaczyna brakować wody.
Na pozór to wszystko brzmi całkowicie absurdalnie i nielogicznie, niemniej tak nie jest. Otóż – kiedy opady występują w chłodniejszych porach roku, są mniej intensywne i bardziej rozciągnięte w czasie, mają szansę stopniowo wnikać w glebę, być akumulowane w ściółce leśnej, być pobierane przez korzenie roślin, mszaki, itp., jak też stopniowo przenikać do warstw wodonośnych, w tym ostatecznie do naszych studni, a tylko niewielka ich część odparowuje. W przypadku gwałtownych, letnich burzowych opadów, woda nie nadąża wsiąkać do (często tworzącej skorupę) gleby, w efekcie spływa powierzchniowo do pobliskich strumyków, powodując szybko ich występowanie z brzegów i podtopienia – ostatecznie spływając szybko do większych rzek i morza, a w dużym stopniu gwałtownie parując. Efekt? Poza lokalnymi podtopieniami, dużymi zniszczeniami np. na łąkach czy uprawach rolnych lub naszych zalanych piwnicach, wciąż panuje susza, a w lasach panuje zagrożenie pożarowe.