31.08.2018
Czas na powrót do rzeczywistości…
Niestety – wszystko, co dobre szybko się kończy. Wakacje nieubłaganie osiągają swój kres, nastaje czas na powrót do szarej rzeczywistości – dla nas i naszych dzieci…
Koniec sierpnia – dla wielu z nas chyba najbardziej znienawidzony czas w roku (no – przynajmniej dla dzieci, nauczycieli i innych pracowników oświaty). Nie ukrywajmy – nawet, jeśli szkołę bardzo się lubi (czy to z perspektywy ucznia, czy też nauczyciela bądź też rodzica), wiąże się ona z rutyną, stertą obowiązków i licznymi stresami.
Co my, jako rodzice, czy dziadkowie możemy na to wszystko poradzić?
Na pozór wydawałoby się, że nic lub niewiele. No, ale prawda jest inna. Nie ma co się oszukiwać – nasz wpływ na postępowanie i postawę naszych dzieci, a pośrednio też nauczycieli jest ogromny. To, czy powrót do szkoły po wakacjach przejdzie gładko i zakończy się sukcesem, czy wręcz przeciwnie zależy w dużej mierze od nas i tego, jakie nastawienie wywołujemy u naszych dzieci…
Co robimy nie tak?
Nie da się ukryć, iż w kwestii budowania nastawienia do szkoły popełniamy błąd za błędem. Wielu rodziców i dziadków przywiązanych do bardzo tradycyjnego wzorca wychowania po prostu w najlepsze straszy dzieci szkołą, nauczycielami, czy poszczególnymi przedmiotami szkolnymi (tu zawsze przoduje matematyka). Niestety takie straszenie powoduje, że dziecko do szkoły idzie z lękiem, jest spięte, ma trudności z koncentracją, nie wierzy w swoje siły i możliwości. Nauczyciel traktowany jest jak wróg, którego należy unikać, nie mieć do niego zaufania. W skrajnych przypadkach u dziecka wytworzyć się może fobia szkolna czy inne poważne zaburzenia.
Niestety mamy tendencję do popadania ze skrajności w skrajność. Niestety duża część rodziców i dziadków w imię błędnie rozumianego bezstresowego wychowania buduje u dzieci bardzo luźny stosunek do szkoły, brak szacunku do tej instytucji i osoby nauczyciela, lekceważący stosunek do samej edukacji. Do tego dochodzi często jawna krytyka nauczyciela. Efekt? Dzieci całkowicie ignorujące polecenia nauczyciela, nie umiejące zachować ciszy podczas lekcji. To ekstremalnie roszczeniowe podejście do szkoły, pretensje o każdą złą ocenę czy uwagę (która niestety była jak najbardziej uzasadniona) czy nawet upomnienie. W niektórych przypadkach, dzieci próbują wręcz traktować nauczyciela jak kumpla z podwórka i np. zwracać się do niego po imieniu… Jeśli ktoś z Was myśli, że nawet z jednym tak zachowującym się dzieckiem w klasie można prowadzić zajęcia, to niestety jest w błędzie.
Do tematu wrócimy niebawem.
Co my, jako rodzice, czy dziadkowie możemy na to wszystko poradzić?
Na pozór wydawałoby się, że nic lub niewiele. No, ale prawda jest inna. Nie ma co się oszukiwać – nasz wpływ na postępowanie i postawę naszych dzieci, a pośrednio też nauczycieli jest ogromny. To, czy powrót do szkoły po wakacjach przejdzie gładko i zakończy się sukcesem, czy wręcz przeciwnie zależy w dużej mierze od nas i tego, jakie nastawienie wywołujemy u naszych dzieci…
Co robimy nie tak?
Nie da się ukryć, iż w kwestii budowania nastawienia do szkoły popełniamy błąd za błędem. Wielu rodziców i dziadków przywiązanych do bardzo tradycyjnego wzorca wychowania po prostu w najlepsze straszy dzieci szkołą, nauczycielami, czy poszczególnymi przedmiotami szkolnymi (tu zawsze przoduje matematyka). Niestety takie straszenie powoduje, że dziecko do szkoły idzie z lękiem, jest spięte, ma trudności z koncentracją, nie wierzy w swoje siły i możliwości. Nauczyciel traktowany jest jak wróg, którego należy unikać, nie mieć do niego zaufania. W skrajnych przypadkach u dziecka wytworzyć się może fobia szkolna czy inne poważne zaburzenia.
Niestety mamy tendencję do popadania ze skrajności w skrajność. Niestety duża część rodziców i dziadków w imię błędnie rozumianego bezstresowego wychowania buduje u dzieci bardzo luźny stosunek do szkoły, brak szacunku do tej instytucji i osoby nauczyciela, lekceważący stosunek do samej edukacji. Do tego dochodzi często jawna krytyka nauczyciela. Efekt? Dzieci całkowicie ignorujące polecenia nauczyciela, nie umiejące zachować ciszy podczas lekcji. To ekstremalnie roszczeniowe podejście do szkoły, pretensje o każdą złą ocenę czy uwagę (która niestety była jak najbardziej uzasadniona) czy nawet upomnienie. W niektórych przypadkach, dzieci próbują wręcz traktować nauczyciela jak kumpla z podwórka i np. zwracać się do niego po imieniu… Jeśli ktoś z Was myśli, że nawet z jednym tak zachowującym się dzieckiem w klasie można prowadzić zajęcia, to niestety jest w błędzie.
Do tematu wrócimy niebawem.
