06.11.2020
Nasze dziecko a przodkowie i tradycje
My, jako reprezentanci starszych pokoleń jesteśmy przywiązani do tradycji, wartości rodzinnych. Wiemy sporo o pokoleniu naszych dziadków czy pradziadków, a historia rodziny (w naszej świadomości zahaczająca o II wojnę światową lub czasy jeszcze dawniejsze), to na ogół powód do dumy i podziwu dla naszych dziadków, wujków, itp. Niestety trochę inaczej spogladają na to nasze dzieci czy wnuki...
Niestety obecnie coraz trudniej nakłonić nasze dzieci, czy wnuki do wartości rodzinnych, nie mówiąc już o zainteresowaniu historią rodziny, czy choć oględną wiedzą na temat (niedalekich) przodków. Przyczyn zjawiska jest wiele, niestety obecna sytuacja będzie jeszcze bardziej je potęgowała…
Wśród przyczyn takiej sytuacji możemy doszukiwać się na pewno obecnego tempa życia i nadmiaru obowiązków od najmłodszych lat – szkoła, przeładowana podstawa programowa, mnóstwo zadań domowych oraz multum zajęć pozalekcyjnych. Oczywiście my też mieliśmy wiele obowiązków, niemniej wiele z nich miało większy związek z życiem rodzinnym, pomaganiem innym – tym samym wymuszało kontakt z innymi, często starszymi członkami rodziny.
Niewątpliwie lansowany dziś w mediach model życia i rodziny również raczej nie sprzyja rozbudowanym więziom wielopokoleniowym. Wszechobecna wirtualna rzeczywistość, kreowane medialnie wzorce, nastawienie na karierę, przyszłość (w sensie marzeń i planów), przy jednoczesnym kulcie tu i teraz (w wymiarze rozrywkowym) raczej nie sprzyja naszym kontaktom, a tym bardziej rodzinnym dyskusjom, opowieściom czy przeglądaniu zdjęć…
Dodajmy, że my sami jakoś coraz mniej kładziemy nacisk na te kontakty, coraz mniej chętnie sięgamy do wspomnień…
Swój kamyczek do ogródka (a raczej ogromny głaz) dodała tutaj pandemia i restrykcje – wymuszające izolację najmłodszego pokolenia od osób starszych, tym samym totalne osłabienie kontaktów. Raczej trudno się spodziewać, że w zdawkowych rozmowach telefonicznych z dziadkami, nasze pociechy będą omawiać losy przodków podczas wojny… No i jeszcze ten pechowy termin restrykcji – Wszystkich Świętych, kiedy tradycyjnie udawaliśmy się na groby bliskich (i jakoś spontanicznie zaczynaliśmy rozmawiać o naszych przodkach), zbliżający się 11. listopada, kiedy siłą rzeczy trzeba było sięgnąć do nieco głębszej historii…
Dodajmy, że przy obecnym postępie technologicznym czas płynie znacznie szybciej. Dla pokolenia nas, czy naszych rodziców, 50-60 lat było sporym odcinkiem czasu, ale jeszcze możliwym do ogarnięcia mentalnie (bo to były raptem 2-3 pokolenia). Obecnie światopogląd, sposób spostrzegania świata, warunki w jakich żyjemy zmieniają się tak gwałtownie, że już 5 lat dla naszych pociech to prawdziwa epoka i ogromny dystans…
Wśród przyczyn takiej sytuacji możemy doszukiwać się na pewno obecnego tempa życia i nadmiaru obowiązków od najmłodszych lat – szkoła, przeładowana podstawa programowa, mnóstwo zadań domowych oraz multum zajęć pozalekcyjnych. Oczywiście my też mieliśmy wiele obowiązków, niemniej wiele z nich miało większy związek z życiem rodzinnym, pomaganiem innym – tym samym wymuszało kontakt z innymi, często starszymi członkami rodziny.
Niewątpliwie lansowany dziś w mediach model życia i rodziny również raczej nie sprzyja rozbudowanym więziom wielopokoleniowym. Wszechobecna wirtualna rzeczywistość, kreowane medialnie wzorce, nastawienie na karierę, przyszłość (w sensie marzeń i planów), przy jednoczesnym kulcie tu i teraz (w wymiarze rozrywkowym) raczej nie sprzyja naszym kontaktom, a tym bardziej rodzinnym dyskusjom, opowieściom czy przeglądaniu zdjęć…
Dodajmy, że my sami jakoś coraz mniej kładziemy nacisk na te kontakty, coraz mniej chętnie sięgamy do wspomnień…
Swój kamyczek do ogródka (a raczej ogromny głaz) dodała tutaj pandemia i restrykcje – wymuszające izolację najmłodszego pokolenia od osób starszych, tym samym totalne osłabienie kontaktów. Raczej trudno się spodziewać, że w zdawkowych rozmowach telefonicznych z dziadkami, nasze pociechy będą omawiać losy przodków podczas wojny… No i jeszcze ten pechowy termin restrykcji – Wszystkich Świętych, kiedy tradycyjnie udawaliśmy się na groby bliskich (i jakoś spontanicznie zaczynaliśmy rozmawiać o naszych przodkach), zbliżający się 11. listopada, kiedy siłą rzeczy trzeba było sięgnąć do nieco głębszej historii…
Dodajmy, że przy obecnym postępie technologicznym czas płynie znacznie szybciej. Dla pokolenia nas, czy naszych rodziców, 50-60 lat było sporym odcinkiem czasu, ale jeszcze możliwym do ogarnięcia mentalnie (bo to były raptem 2-3 pokolenia). Obecnie światopogląd, sposób spostrzegania świata, warunki w jakich żyjemy zmieniają się tak gwałtownie, że już 5 lat dla naszych pociech to prawdziwa epoka i ogromny dystans…
