11.09.2020
To co z tym przystosowaniem się do szkoły?
Tak, tak – urlop, wakacje i już po wszystkim. Jak trudno znów powrócić nam do szarej rzeczywistości i obowiązków… Niestety bardzo często znacznie trudniej jest naszym dzieciom powrócić do szkoły (lub zacząć w niej edukację). Dodajmy, że nasze pociechy miały półroczną przerwę od klasycznych zajęć w ławce szkolnej…
Trudności adaptacyjne dziecka do szkoły stanowią jedną z istotniejszych przyczyn późniejszych niepowodzeń szkolnych dziecka. Adaptacja szkolna dziecka to przystosowanie się do pełnienia określonych ról społecznych i otoczenia, w taki sposób, by pozwalało dziecku na sprawne funkcjonowanie, przy jednoczesnym poczuciu satysfakcji – mówiąc nieco prościej, z edukacją szkolną wiąże się funkcjonowanie w roli ucznia, ale też kolegi, nie zapominając o rolach dziecka w domu.
Pamiętać musimy, że przystosowanie dziecka do szkoły jest procesem, a nie czymś stałym – tym samym to, że nasza pociecha na początku września względnie dobrze funkcjonuje w szkole i mówiąc najprościej, jest zadowolone i dumne z chodzenia do niej, nie oznacza, iż za miesiąc, wraz z kumulacją kolejnych obowiązków, ewentualnymi trudnościami w nauce, czy konfliktami z kolegami lub nauczycielem, nie zacznie mieć problemów z przystosowaniem się do funkcjonowania w szkole.
Pierwszym przejawem trudności adaptacyjnych jest szeroko rozumiana niechęć do szkoły, do uczęszczania do niej, ale nie do samej nauki (tym samym nauka zdalna dla takiego dziecka wydaje się pełnią szczęścia). Czym przejawia się taki pierwszy etap? Dziecko jest bardzo zestresowane rankiem przed pójściem do szkoły, podenerwowanie widoczne jest też wieczorem dnia poprzedzającego pójście do szkoły. W przypadku młodszych dzieci dołączyć mogą niekontrolowane wybuchy płaczu, lęku lub też (nieuzasadnionej z naszego punktu widzenia) agresji. Do tego może dojść utrata apetytu, a nawet nudności i wymioty przed pójściem do szkoły. Później następuje po prostu odmowa pójścia do szkoły. Objawy te ustępują w ciągu dnia, jeśli dziecku uda się uniknąć pójścia do szkoły. Jeśli trudności takie nie zostaną pokonane od razu, objawy będą obserwowane przez cały dzień. Jednocześnie dziecko łaknie wiedzy, chce się uczyć, często osiąga bardzo dobre wyniki.
Przyczyny mogą być różnorakie – w przypadku najmłodszych dzieci częstym problemem jest lęk separacyjny, czyli niechęć do rozstania z bliskimi, zmianą środowiska z domowego na szkolne. Do tego dochodzą najczęściej trudności w nawiązaniu relacji z kolegami, zawarciu przyjaźni, a często wręcz niechęć i wyśmiewanie ze strony niektórych kolegów (zwłaszcza, gdy np. dostrzegą początki problemów naszego dziecka). Czasami u podstaw problemu mogą leżeć też problemy z dogadaniem się dziecka z nauczycielem.
Z pewnością nie możemy trudności tych lekceważyć. Pamiętajmy, że to nie fanaberie naszego dziecka, nie mylmy zjawiska z wagarowaniem. Przyczyną nie jest lenistwo, czy popadnięcie w złe towarzystwo, ale jest niejako niezależne od woli dziecka. To, że my sami nie mieliśmy takich problemów, nie znaczy, iż dziecko nie jest od nas w danej sferze wrażliwsze, czy po prostu nie napotkało na barierę nie do pokonania z jego punktu widzenia. Niezbędne jest nasze szybkie wsparcie. Zacznijmy od znalezienia przyczyny problemu, rozmawiajmy z dzieckiem i nie rezygnujmy, póki mu nie pomożemy. Ten problem sam nie zniknie, a będzie się pogłębiał. Powinniśmy jak najszybciej poinformować o problemie nauczyciela-wychowawcę dziecka, który również podejmie działania ułatwiające dziecku przystosowanie się do sytuacji.
Trudności adaptacyjne są niezwykle poważnym problemem, gdyż przekładają się na wszystkie sfery funkcjonowania dziecka (czy nastolatka) w szkole i poza nią. Nie lekceważmy objawów, nie miejmy o te problemy pretensji do dziecka.
Pamiętać musimy, że przystosowanie dziecka do szkoły jest procesem, a nie czymś stałym – tym samym to, że nasza pociecha na początku września względnie dobrze funkcjonuje w szkole i mówiąc najprościej, jest zadowolone i dumne z chodzenia do niej, nie oznacza, iż za miesiąc, wraz z kumulacją kolejnych obowiązków, ewentualnymi trudnościami w nauce, czy konfliktami z kolegami lub nauczycielem, nie zacznie mieć problemów z przystosowaniem się do funkcjonowania w szkole.
Pierwszym przejawem trudności adaptacyjnych jest szeroko rozumiana niechęć do szkoły, do uczęszczania do niej, ale nie do samej nauki (tym samym nauka zdalna dla takiego dziecka wydaje się pełnią szczęścia). Czym przejawia się taki pierwszy etap? Dziecko jest bardzo zestresowane rankiem przed pójściem do szkoły, podenerwowanie widoczne jest też wieczorem dnia poprzedzającego pójście do szkoły. W przypadku młodszych dzieci dołączyć mogą niekontrolowane wybuchy płaczu, lęku lub też (nieuzasadnionej z naszego punktu widzenia) agresji. Do tego może dojść utrata apetytu, a nawet nudności i wymioty przed pójściem do szkoły. Później następuje po prostu odmowa pójścia do szkoły. Objawy te ustępują w ciągu dnia, jeśli dziecku uda się uniknąć pójścia do szkoły. Jeśli trudności takie nie zostaną pokonane od razu, objawy będą obserwowane przez cały dzień. Jednocześnie dziecko łaknie wiedzy, chce się uczyć, często osiąga bardzo dobre wyniki.
Przyczyny mogą być różnorakie – w przypadku najmłodszych dzieci częstym problemem jest lęk separacyjny, czyli niechęć do rozstania z bliskimi, zmianą środowiska z domowego na szkolne. Do tego dochodzą najczęściej trudności w nawiązaniu relacji z kolegami, zawarciu przyjaźni, a często wręcz niechęć i wyśmiewanie ze strony niektórych kolegów (zwłaszcza, gdy np. dostrzegą początki problemów naszego dziecka). Czasami u podstaw problemu mogą leżeć też problemy z dogadaniem się dziecka z nauczycielem.
Z pewnością nie możemy trudności tych lekceważyć. Pamiętajmy, że to nie fanaberie naszego dziecka, nie mylmy zjawiska z wagarowaniem. Przyczyną nie jest lenistwo, czy popadnięcie w złe towarzystwo, ale jest niejako niezależne od woli dziecka. To, że my sami nie mieliśmy takich problemów, nie znaczy, iż dziecko nie jest od nas w danej sferze wrażliwsze, czy po prostu nie napotkało na barierę nie do pokonania z jego punktu widzenia. Niezbędne jest nasze szybkie wsparcie. Zacznijmy od znalezienia przyczyny problemu, rozmawiajmy z dzieckiem i nie rezygnujmy, póki mu nie pomożemy. Ten problem sam nie zniknie, a będzie się pogłębiał. Powinniśmy jak najszybciej poinformować o problemie nauczyciela-wychowawcę dziecka, który również podejmie działania ułatwiające dziecku przystosowanie się do sytuacji.
Trudności adaptacyjne są niezwykle poważnym problemem, gdyż przekładają się na wszystkie sfery funkcjonowania dziecka (czy nastolatka) w szkole i poza nią. Nie lekceważmy objawów, nie miejmy o te problemy pretensji do dziecka.
