23.11.2018
To jak to jest z dyskrecją u dzieci?
Ostatnio weszliśmy na nieco grząski temat – czyli o tym, jak nauczyć dziecko dyskrecji. Bo przecież z jednej strony wymagamy od dziecka bezwzględnej prawdomówności, a z drugiej nagle każemy robić mu jakieś wyjątki…
O ile dla większości z dorosłych (skądinąd nie dla każdego) rozróżnienie między dyskrecją a prawdomównością jest oczywiste, to dla naszych dzieci, które dopiero kształtują w swej świadomości pewne pojęcia, podział ten do oczywistych nie należy.
Jak więc uczyć nasze dzieci dyskrecji?
Jak więc uczyć nasze dzieci dyskrecji?
- Jak zawsze musimy zacząć od siebie i własnego przykładu. Jeśli nasze dziecko (lub inna osoba w jego obecności) powie nam coś w tajemnicy (nawet, jeśli jest to nic nie znaczący drobiazg), musimy tej tajemnicy dochować. Najgorszym (i nagminnym błędem) jest np. opowiadanie w charakterze anegdot na spotkaniach rodzinnych, rzeczy które dziecko powierzyło nam w sekrecie lub informowanie wszem i wobec, że np. nasz siostrzeniec przed chwilą powiedział nam coś w wielkiej tajemnicy (mamy wtedy stuprocentową pewność, że biedne dziecko zostanie zadręczone pytaniami przez wszystkich członków rodziny).
- Rozgraniczmy sprawy własne dziecka i sprawy innych. Wyjaśnijmy, że o sobie (wg uznania) może opowiadać innym (oczywiście w granicach rozsądku), ale nie ma prawa rozpowszechniać informacji na temat innych osób (np. swoich kolegów). Po prostu wyjaśnijmy, że dziecko nie może decydować za kogoś.
- Wykażmy, że istnieją priorytety. Podkreślmy jednak, że są sytuacje, w których bezpieczeństwo i dobro innych ważniejsze jest od dyskrecji. Jeśli dziecko wie o jakiejś sytuacji zagrożenia dla innych, czy o łamaniu prawa, itp. (np. gdy nasza pociecha dowiaduje się, że ktoś jest ofiarą przemocy lub stosuje ją wobec kogoś innego lub zwierząt). Tajemnica schodzi na plan dalszy, ważniejsza staje się reakcja (niemniej o tego rodzaju sytuacji dziecko też powinno najlepiej najpierw porozmawiać z nami lub nauczycielem).
