Uwaga na narkotyki i inne substancje psychoaktywne

Wielu z nas bardzo ufa swoim dzieciom i wierzy w ich rozsądek – i słusznie. Zaufanie to podstawa zdrowych relacji międzyludzkich. Zaufanie nie oznacza jednak, że nasze dziecko jest nieomylne, a my nie musimy go nadzorować. Niestety nawet najrozsądniejszym z nas zdarzają się małe chwile szaleństwa… Ponadto – jak idealne nie byłoby nasze dziecko, chyba za jego kolegów nie możemy ręczyć…

Wakacje, czas wolny, spędzany często bez nadzoru dorosłych – czy to w okolicach domu, czy na wyjeździe – to niestety często czas pierwszego kontaktu z substancjami psychoaktywnymi. Dlaczego? Z nudów, pod namową kolegów, a może z przytłoczenia problemami – paradoksalnie czas wolny może sprawić, że dziecko ma więcej czasu na rozmyślanie o problemach w domu, konfliktach z kolegami, o tym, że jest odrzucone, a może przeżywa pierwszy zawód miłosny… Powodów mogą być tysiące. Najczęściej się zaczyna niewinnie – na jakiejś letniej imprezie czy podczas spotkania ze znajomymi. Wiele razy to przecież tylko jedna „niewinna” próba – przecież, jak zapewne będą podkreślać koledzy nastolatka, czy dziecka – jeden raz nie zaszkodzi… Niestety tak nie jest – wiemy doskonale, że w przypadku twardych narkotyków czy dopalaczy, często śmiertelna może okazać się ta jedna, jedyna dawka na próbę. W przypadku innych substancji ta jedna dawka wystarczy, by wciągnąć dziecko w szpony nałogu. Często przecież zaczyna się od jednego „głupiego” skręta czy wciągnięcia ociupinki jakiejś tajemniczej substancji.
Czasami też wakacje przebiegają wzorcowo, ale szok i problemy związane z początkiem szkoły sprawiają, że nastolatek próbuje sięgać po zakazane substancje...

Jak zawsze najważniejsza jest profilaktyka. Przede wszystkim rozmawiajmy z dzieckiem, dbajmy o dobry kontakt. Nie prawmy mu kazań, ale rozmawiajmy. Przestrzegając przed narkotykami, alkoholem, papierosami, powołujmy się na przykłady z mediów, książek, filmów. Zachowajmy jednak ostrożność w ocenianiu postaw młodych ludzi, którzy sięgnęli po wspomniane substancje – to znaczy wskażmy, że postępowanie było złe, naiwne, niemniej nie atakujmy. Nie mówmy, że gdyby nastolatka, o której było głośno w mediach kilka tygodni temu, z uwagi na ponad 5 promili alkoholu w organizmie była naszym dzieckiem, to wyrzucilibyśmy ją z domu. Bo efekt będzie taki, że jeśli nasze dziecko już popełni błąd i sięgnie po jakieś używki, za najważniejszy punkt radzenia sobie z problem, uzna ukrycie przed nami swojej wpadki lub nałogu.

Podkreślmy, że takie zachowanie jest złe, naiwne, zagraża zdrowiu i życiu osoby sięgającej po alkohol, narkotyki i dopalacze, jak też osobom z otoczenia (i to zarówno ze względu na same substancje, jak też kontakt z dealerem, itp.). Dajmy jednak dziecku do zrozumienia, że nawet gdy popełni błąd może (i powinno) zwrócić się z tym do nas, a my zapewnimy mu pomoc i wsparcie.
Ważne, by takie rozmowy odbywały się w miarę często, a nie w formie wykładu raz do roku i to w chwili, gdy jesteśmy wzburzeni, a ostrzeżenia stanowią tylko uboczną konkluzję do naszego całodniowego kazania.