Bożena i Mirosław Szołtysek - wywiad cz.3

M.: Nie wiem. I to nie jest przykrywka dla tego, że nie chcę o tym powiedzieć. Czasami sam się zastanawiam skąd to się bierze. Żeby napisać coś o naszym codziennym życiu, rzeczywistości, tekst musi być napisany w „realu”, tak by nikt nie powiedział, „co on tam śpiewa”, skoro tak nie jest. Natomiast pisanie tekstów – jeśli chodzi o mnie… Czasami napiszę w ciągu godziny cztery teksty i potem zastanawiam się, co napisałem. Okazuje się, że napisałem dobrze. Czasami zastanawiam się skąd biorą mi się słowa, skąd mi się wzięło to, że piszę teksty. Podam taki troszkę głupi przykład – jeśli ktoś chce komuś posprzątać mieszkanie, u Szołtyska by to nie przeszło. Szołtysek woli sam je posprzątać i wtedy wie, że to będzie zrobione dobrze.

B.: Ułatwienie. Ze względu na to, że w tej pracy jest mnóstwo wyjazdów. W przypadku osób pracujących w różnych branżach – mąż wyjeżdża, kobieta zostaje w domu… A my wyjeżdżamy razem, razem pracujemy, wszystko robimy razem. Dla nas to jest bardzo duże ułatwienie.
M.: Ułatwienie. Ale z drugiej strony nie jest to teraz takie proste – dlatego, że mamy półtoraroczną Córeczkę. Wyjeżdżamy z Nią na koncerty, Ona jest wszędzie z nami. Jedziemy np. do Bydgoszczy, przygotowujemy się do koncertu i wtedy pojawia się dylemat – kto Jej przypilnuje. Ale najfajniejsze jest to, że jeśli chcemy się w danej chwili gdzieś zatrzymać i wyspać, to się zatrzymujemy wyśpimy, jeśli uznajemy, że od razu wracamy do domu, też wracamy wszyscy, wszyscy jesteśmy jednakowo zmęczeni. Wszyscy przyjeżdżamy do domu, wszyscy kładziemy się spać, a rano dyskutujemy jak to było.

B.: Mamy taką pracę, którą kochamy, szanujemy. Możemy cały dzień rozmawiać o jednym i nie nudzi się nam to. Nie ma też z tego powodu niepotrzebnych kłótni. Mamy po prostu fajną, radosną pracę. Jak się z tego nie cieszyć.

B.: Bardzo mi miło. Dziękuję. Przeważnie robiłam układy sama, choć teraz mam Dziewczyny – powiedziałam, że koniec i robimy wszystko razem. Zdarzają się utwory, że weźmie mnie natchnienie i robię je sama. Choć teraz przy Julce jest ciężko – gdy włączę muzykę i zaczynam tańczyć, zaraz mam Julkę pod nogami, bo Ona chce wszystko ze mną robić. Gdy niedawno przygotowywałam układ do jednego utworu (w domu, przed lustrami) i nagranie przesłałam Dziewczynom, powiedziały, że nie wiedzą na co patrzeć – na mnie, czy na Julkę w tle. Przeważnie teraz spotykamy się razem i razem przygotowujemy, razem się uczymy. Nie ma już sytuacji, że ja najpierw wymyślam, a potem muszę Dziewczyny uczyć – wtedy pojawiały się problemy, że komuś coś nie pasuje. Teraz uczymy się razem.