Frela Blue - wywiad cz.3

Tak naprawdę stoję jakby na trzech nogach – muzyka, malarstwo i sport. Wiadomo – żeby na scenie tańczyć i śpiewać, trzeba mieć dosyć dobrą kondycję, a ja bardzo lubię jeść. Żebym mogła jeść tyle, ile lubię, muszę uprawiać bardzo dużo sportu. Tak, że przynajmniej 5 razy w tygodniu chodzę na trening. Trenuję kickboxing, ale uczę też kickboxingu dzieci. Uczę też aerobiku i stepaerobiku.  Dla mnie to jest o tyle fajne, że mam duszę twórczą i talent do improwizacji. Za każdym razem, gdy prowadzę lekcje (a prowadzą 4 godziny w tygodniu), wymyślam nowe choreografię i mam w tym jakąś frajdę. I tutaj potrafię się wyżyć w moim wymiarze fizycznym. W weekendy przeważnie mam jakieś występy, mam różne formacje z 3 gitarzystami – z Arkiem Bleszyńskim, z Olafem Absalonem, z Hami Jamshidi, gram z 3 pianistami – Hans Günter Adam, Armin Lutz, Wolfgang Behrendt. Potem mam jeszcze Zespół jazzowo-funkowy, tak że zawsze coś wypadnie na weekend. A w tygodniu spokojnie, gdy już Dzieci idą spać, Mąż patrzy na piłkę nożną, to ja sobie schodzę do atelier i pracuję nad obrazami. Ale akurat jest tak, że pracuję cyklicznie, fazowo. Mam fazę, że jestem bardzo często w atelier, maluję przez 3 miesiące, czasami po 8-10 godzin dziennie – zaczynam wieczorem, kończę nad ranem. A mam fazy, że przez pół roku w ogóle nie maluję, wtedy robię więcej muzyki, uprawiam więcej sportu. U mnie wszystko się miesza według nastrojów, według inspiracji, tego co akurat przychodzi.  

W ogóle medytuję bardzo dużo – medytuję 2 razy dziennie, regularnie rano i wieczorem po 20 minut – gdy wstanę, obudzę się i zanim idę spać. Jeśli rzeczywiście mam czas wolny. Lubię go spędzać nad jeziorem w lesie, lubię pobiegać po lesie, lubię usiąść pod drzewem i pomedytować. Bardzo lubię patrzeć na wodę. Lubię sobie popływać na Stand Up Paddling. Lubię być sama, bo na co dzień zawsze jestem z kimś. To znaczy w atelier akurat jestem sama, ale tam pracuję. Gdy mam czas wolny biorę mojego psa i idziemy do lasu nad jezioro. Tam najbardziej ładuję moje baterie.

Tak. Mam w ogródku złote rybki – ale one są czerwone i czarne. [śmiech] Mam też papugę – bardzo rozskrzeczaną i rozdartą, która wszystkich niesamowicie denerwuje, ale ją bardzo lubię. [śmiech] No i właśnie mam pieska Molliczkę (Molly) – kochane zwierzę, mieszanka owczarka niemieckiego z (jak zawsze mówię) z kangurem – bo ona zawsze bardzo wysoko skacze. [śmiech] Te zwierzęta mnie bardzo też „przyciemniają”. Ja je bardzo potrzebuję w moim życiu, tak samo jak moich przyjaciół, moje Córki (mam 3 Córki), moją Rodzinę – bo bez tego za bardzo bym odlatywała moją fantazją i za bardzo bym się poruszała w sferach skrajnościowo spirytualnych, mam takie odloty np. przez medytację. Zwierzęta i moja Rodzina znów sprowadzają mnie na ziemię. Dla mnie to jest dobre spektrum, bo między tym gdzieś się mieszczę. 

To różnica czy słucham np. jadąc samochodem, czy też malując. Na przykład większość moch prac malowałam pod wpływem muzyki Shakti – indyjskiej muzyki world music, Zakhir Hussein i takie rzeczy. Gdy jestem w domu, lubię słuchać na maxa jazzu. Zaczynam od mojej ulubionej płyty – np. Kind Of Blue Milesa Davisa, przez Marcus Miller, Cassandra Wilson, Ella Fitzgerald, Sarah Vaughan, Herbie Hancock czy Esperanza Spalding i Akua Naru. A w aucie słucham Lauryn Hill, również Cassandra Wilson, Diana Krall, Sophie Milman. Ale lubię też słuchać Beth Hart, ale chodzę też na koncert Slash. Najchętniej jednak słucham muzyki wybitnych jazzmanów albo jazzwoman, bo to mnie jednak najbardziej inspiruje. Słuchając muzyki przerosłam blues, gdzieś wylądowałam w jazzie, ale praktycznie jestem na etapie bluesa, popu i takich różnych elementów, bo w tym się czuję dobrze tworząc. Tam potrafię się bardziej wyeksponować. Aczkolwiek śpiewam w jazzowym zespole, ale już nie swoje kawałki, ale standardy jazzowe i funkowe, tam potrafię się wyżyć w jeszcze innym wymiarze.

Czasem jest mi naprawdę brak snu. Ale medytacja mi w tym pomaga – czasami 20 minut medytacji zastępuje 4 godziny snu, bo rzeczywiście wpływa na to, że człowiek się centruje, ta energia wewnętrzna, jest jakiś wentyl wewnętrzny, dzięki czemu potrafi się nabrać tyle sił, że można potem pracować dalej. Mam takie tendencje, że idę aż do granicy wyczerpania, bywa więc, że 2-3 dni zostaję leżeć. Tak się wyczerpuję, że nie idzie już nic. Jestem też takim człowiekiem, który bardzo skrajnościowo dba o zdrowie, nie piję alkoholu, nie palę papierosów, nie biorę żadnych narkotyków. Moim jedynym „narkotykiem” jest Coca-Cola, którą potrzebuję, żeby coś tam dokończyć. Tak się potrafię wyczerpać, że przychodzi taki moment, że mówię mojej Rodzinie „wiecie co – mama jest bardzo zmęczona, róbcie co chcecie, ja sobie tu będę leżała i tak drzemała”. [śmiech] To mi się zdarza raz n 3-4 miesiące.

Również dziękuję.