Grzegorz Stasiak - wywiad cz.4

Nie jest to proste. Publiczność bywa w dzisiejszych czasach ciężka… ale trzeba się starać. Niestety, gdy już bierze się za coś pieniądze, jest się zawodowcem, pewne rzeczy trzeba przemilczeć, czasami ugryźć się w język. Trzeba wyczuć publikę – z kim można pozwolić sobie na więcej, z kim w ogóle, a z kim trochę. Prawdopodobnie „tego czuja” mam.

Jako konferansjer? Może występ w ogóle. Już miałem tyle nietypowych występów, że sam już nie wiem, co jest typowe, a co nietypowe. Przykładowo często jestem zaproszony na występ do domu na urodziny. Naprawdę – po prostu do czyjegoś domu. Siadam za stołem i bawię te 15-20 osób siedzących w dużym pokoju. Oczywiście są jakieś okrągłe urodziny (40-tki, 50-tki), które ludzie robią w kawiarni czy restauracji – gdzie jest scena, mikrofon – nie jest zaskakujące. Ale przyjść kogoś bawić w domu – to była dla mnie prawdziwa niespodzianka. A mam takich występów naprawdę sporo. Teraz w sobotę też. Ludzie teraz też wymyślają imprezy w różnych nietypowych miejscach – kawiarnie w jakiś podziemiach, czy plenery gdzieś na górze. No, ale najbardziej nietypowe, to te u kogoś w domu – w zwykłym mieszkaniu w bloku.

Nagrałem łącznie 2 płyty – w sumie około 20 piosenek. Nagrałem wspólnie z Martyną i Ryszardem Smaruj. Aleksander Babiuch z kolei świetnie wyczuł i wychwycił bluesa i rocka… Nie ma to jednak przełożenia na występy. Ludzie zaszufladkowali mnie – chcą raczej biesiadę, karczmę piwną, jakiś plener z okazji dożynek. Śpiewając jakiś bardziej ambitny tekst napisany przeze mnie plus podkład na dwie gitary… nie sprzedaje się to najlepiej. Mam taki typ występów, że zostałbym bez roboty i musiałbym znów iść robić na gruba. Gdy zdarzają się występy okazjonalne, gdy można z tym wyjść, czasami jeszcze śpiewam.

Początki były bardzo fajne. To był prawdziwy boom. To było coś wspaniałego – ta śląska muzyka, wszyscy śpiewali po śląsku... Ale znalazło się kilku przemądrzałych ludzi, którzy zaczęli to szkalować – że to heimaty niemieckie. A co mieliśmy wziąć? Ruskie? Chyba mieliśmy już tego dość. Moim zdaniem dobrze, że poszliśmy w tym kierunku. Trzeba się uczyć od mądrzejszych. Ale zawsze było kilku „mądrzejszych”, którzy szkalowali w różnych gazetach – i to śląskich. Zespoły zaczęły się przebranżawiać – jedna piosenka po śląsku, reszta po polsku. No, ale niestety, nawet gdy Zespoły tworzyły już na bardzo wysokim poziomie i w języku literackim – i tak byli krytykowani. Gdy ktoś jest na nie, i tak krytykuje. Teraz – dzięki technice – tych zespołów bardzo się namnożyło. Nie wiem, czy to dobrze, czy źle. Jak się mówi – gdy czegoś jest dużo, zawsze można wyłuskać te perełki. Gdy czegoś jest mało, ciężko wygrzebać cokolwiek. Moje zdanie jest nie do końca sprecyzowane. Dobrze, że te Zespoły są, że śpiewają po śląsku. Jedne piosenki są lepsze, inne gorsze, ale zawsze można coś powybierać. Porównując te piosenki z disco-polo, nawet nie ma porównania. Nasi kompozytorzy są znacznie lepsi, a piosenki znacznie bardziej profesjonalni. Najważniejsze, że z tego wszystkiego te perełki można wyłuskać.

Wkrótce dalszy ciąg wywiadu