Kasia Lorenc - wywiad cz.2

K.: Tak. Miałam przyjemność z wieloma artystami stać na scenie, co było też dla mnie bardzo dobrym warsztatem. Śpiewałam najpierw w Zespole Country Fair Play, z Alicją Boncol i Sonią Lelek. Później z Tomkiem Szwedem. Współpracuję z Mariuszem Kalagą, jak do tej pory nie tylko w country, ale także na naszej tzw. biesiadnej scenie również. Przez dziesięć lat grałam w legendarnym Zespole Wanda i Banda. Miałam przyjemność grać trasy z Robertem Janowskim, Andrzejem Rybińskim, śp. Jackiem Skubikowskim. Z Krystyną Prońko również miałam przyjemność wystąpić. Skądinąd na Festiwalu w Mrągowie, ponieważ była gościem Tomasza Szweda na Jego benefisie. Ogólnie miałam przyjemność koncertować i nagrywać płyty z wieloma artystami i każdego mile wspominam. To rzeczywiście dało mi duży warsztat estradowy.

K.: Właściwie zaczęło się od tego, że mieszkając jeszcze w Lublinie przyjeżdżałam do Chorzowa, żeby nagrywać chórki wykonawcom, którzy poruszają się w szlagierowej bajce. Dla Damiana Holeckiego, Mariusza Kalagi i wielu innych. Kiedyś ktoś  zaproponował „dlaczego ty nie miałabyś spróbować tutaj swoich sił” i wtedy powstał pomysł, że może jednak solo. W końcu jeżech Hanyska, w Pszowie rodzona i cera górnika. No i poszło. Staramy się, by nasze piosenki były przyjemne dla ucha, melodyjne, ale by nie były zbyt szablonowe. Przede wszystkim ogromną wagę przywiązujemy do tekstów i staramy się unikać banałów, ale żeby one o czymś mówiły. Nasze teksty głównie mówią o miłości, bo miłością żyjemy na co dzień, dlatego najłatwiej nam jest chyba o niej pisać. 

K.: Może gram, to za dużo powiedziane. Ale jeżeli jest potrzeba, to zagram na akordeonie, na gitarze, czy na basie. Grałam na instrumentach perkusyjnych w Zespole Wanda i Banda. Niestety jako dziecko byłam zbyt żywa, żeby siedzieć i ćwiczyć. Gdy mi się przypomniało, coś poćwiczyłam. Dlatego nie jestem wybitną instrumentalistką, chociaż bardzo bym tego chciała. Niestety teraz niema na to czasu, bym mogła doćwiczyć to, co w dzieciństwie zaniedbałam [śmiech]. Ale na tyle, na ile potrzebuję, radzę sobie. Nawet zdarzyło mi się kiedyś na koncercie, że zabrakło prądu i były tylko takie jakby lampeczki kinowe, które przygasają. Na szczęście mieliśmy ze sobą „akustyka” i po prostu wzięłam gitarę, zeszłam ze sceny do ludzi, by być bliżej nich i dalszą część koncertu zaśpiewałam przy gitarze. Takie sytuacje też się zdarzają i trzeba wtedy sobie radzić.

K.: Tak, ale ludzie przecież przyszli na koncert. Trzeba więc coś wymyślić.  

K.: Tak. Oboje rodzice byli muzykalni. Tata grał na klarnecie i bardzo ładnie śpiewał. Natomiast moja Mama kiedyś śpiewała w operetkach, więc tu chyba nie trzeba nic dodawać. No i moja siostra Basia, która też ma przepiękny głos i również śpiewała w różnych zespołach, ale nie poszła w muzykę tak jak ja. Zajęła się architekturą i takimi rzeczami. Tak czy inaczej wszyscy rzeczywiście lubiliśmy wspólnie muzykować. To były takie fajne czasy. Wieczorami siadaliśmy we czworo i śpiewaliśmy na głosy. To są momenty, których nigdy się nie zapomni. Nasz dom tętnił dźwiękami.

K.: Tak, zdecydowanie.

c.d.n.