Mona Lisa - wywiad cz.3

Muzyka towarzyszyła mi właściwie od zawsze. Chyba już taka się urodziłam [śmiech] – nigdy nie wyobrażałam sobie, że mogę robić coś innego. Zawsze miałam te marzenia i dążyłam do nich. To nie było tak, że od razu zrobiłam jakąś karierę. Zaczęło się od podstaw – występy w szkole, nauka gry na gitarze. Zawsze wszędzie byłam związana z muzyką. Tak do tej pory to robię.

Tak. To był bardzo miły czas, bo wtedy poznałam Katarzynę Gaertner – wyjątkowa osobowość. W tym czasie robiła reedycję „Pozłacanego warkocza”. W tamtym projekcie brali udział znani artyści, jak np.  Paweł Kukiz, z którym również śpiewałam piosenkę. Pamiętam, jak pojechaliśmy na próby do Niej do domu. Katarzyna Gaertner mieszka w nietypowym miejscu w Kielcach, gdzie ma ogromną posiadłość – kilka domów, jeziora, rzeki. Żyje w zupełnej zgodzie z naturą. Było to dla mnie coś naprawdę nietypowego. Jeszcze nie widziałam, żeby ktoś tak mieszkał.
Jak wspomniałam w projekcie współpracowałam z wieloma świetnymi muzykami, poznałam Pawła Kukiza. Było to miłe, a zarazem ciekawe doświadczenie.

Nie. Jakoś do tego nie miałam talentu. Zawsze pociągał mnie śpiew. Jak mawia mój Mąż – jak coś robić, to robić dobrze. A jak się w czymś nie jest dobrym, lepiej tego nie robić. Zgadzam się z tym.

Tylko piosenkarką. Nie zmieniałam marzeń, jak dzieci często to robią. Pamiętam, że gdy byłam mała, gdy przyszli goście, zawsze oczywiście występowałam. Ciągnęło mnie na scenę.

Bardzo lubię klasykę – książki, które właściwie powinno się przeczytać, np. Dostojewskiego, Cervantesa – jak Don Kichot, czy Tomasza Manna – jak Czarodziejska góra. Poza tym dla rozrywki lubię kryminały szwedzkie – generalnie po prostu dobre książki. Lubię też dobre filmy. Właściwie różne gatunki. Niestety podobnie jak z muzyką – wydaje się wiele książek, filmów, a mało jest dobrych. Trzeba być na tyle mądrym, by to wszystko przefiltrować, wybrać te dobre rzeczy, a nie marnować czasu na złe. Choć wiem, że to dosyć trudne.

Ja odkładam takie książki, bo szkoda mi czasu na to.

Tak. Mam jeszcze kotka. Gdy była zima i straszny mróz ktoś go wyrzucił. Pamiętam, że oglądaliśmy telewizję, a on tulił się do  szyby i patrzył błagalnym wzrokiem. Trudno, bym go w tej sytuacji nie przygarnęła. Szczerze mówiąc tak się zaprzyjaźnił z pieskiem, że teraz niemożliwe jest rozdzielenie tych zwierząt. Pies ma na imię Dora, a kot po prostu Kicia. Cieszę się, że tak się dogadują.