Piotr Herdzina - wywiad cz.3

Tak. Była taka sytuacja, ale wtedy byłem dzieckiem, miałem 7 lat. Chodziłem do szkoły akordeonowej. Oczywiście od tego czasu wiele się zmieniło. Szkoła nie trwała długo. Jakiś etap skończyłem, choć nie całkiem. Potem zaczęło się nie od akordeonu, ale od gitary. W tym czasie stworzyliśmy Zespół – nie było w nim perkusisty, więc zostałem perkusistą. Zespół grał na imprezach, koncertach, nawet weselach. Były też koncerty rockowe. A potem nastąpiła moja przerwa. Bardzo długa. Wracałem na rynek już nie jako perkusista, ale jako wokalista.

Rzeczywiście. Nawet nie liczyłem na to. Muzyka u mnie gdzieś tam na co dzień w tle była, ale grałem dla siebie, dla znajomych. Nie wypuszczałem jednak tego do mediów. Wszystko zaczęło się po moich 50-tych Urodzinach. Właśnie powstała piosenka Co w życiu mym, jako pierwsza. Stała się przebojem. Na ten moment utworów jest więcej. Chodzi jednak o to, by nie robić płyty za płytą. Płyta – jeżeli powstanie – musi być jakością. Mam na to pomysł. Choć ja mogę sobie dużo myśleć. Ocenią to jednak Słuchacze. Jak to się mówi – nasz klient, nasz pan.

Mam poukładane to na tyle, że jakoś daję radę. Kolega powiedział mi kiedyś, że teraz mógłbym już tylko siedzieć i palcem wskazywać. Nigdy do takich osób nie należałem. Zawsze byłem człowiekiem pracy. wiem co to jest praca, wiem co to jest ciężka praca. Niekiedy jest to nawet nieporównywalne do strony artystycznej, to praca gdzie trzeba po 20 godzin w niej siedzieć, naprawdę intensywnie pracować. Wiem, że artyści wszyscy też muszą włożyć dużo wysiłku, by cokolwiek stworzyć. Jestem na takim etapie, że mam swoje dzieci już w takim wieku, że mogą pod moim nadzorem poprowadzić firmę. Pewne obowiązki mogę odpuścić – mogę wiec ten czas poświecić na tworzenie muzyki, aranżów, tekstów piosenek czy pomysłów lub organizowania koncertów. Między innymi chcę teraz zrobić taki koncert, który nazywałby się „Piotr Herdzina i lampka wina” – nawet się rymuje. Temat wiąże się z programem Sinatrowskim. To utwory o innym klimacie, wyciszające, może nawet dla nieco innych grup odbiorców. Ale to światowe standardy – raczej nie znam ludzi, którzy ich nie lubią. Nie zdarzyła mi się jeszcze sytuacja, że gdy zapowiedziałem np. Georgię, a ludzie nie chcieli słuchać.

wkrótce dalszy ciąg wywiadu