Zbigniew Karpowicz - wywiad cz.2

Z.: Pomysł był zawsze – by zrobić coś swojego. Śpiewam bardzo długo, bo już od 70-tego roku. Zawsze mieliśmy ochotę, by zrobić coś swojego. Dlatego bardzo, bardzo do tego dążyłem. Aż w końcu w 2000. roku postanowiłem nagrać jakiś jeden czy dwa utwory, by sprawdzić czy one by się nadały na stworzenie płyty. Okazało się, że pierwsze utwory, które nagrywaliśmy miały bardzo pozytywny odbiór. Dlatego za pierwszym, drugim utworem poszedł trzeci, czwarty, piętnasty i dwudziesty. Tak się tworzyły kolejne krążki. Aprobata Publiczności sprawiła, że istniejemy do dzisiaj. To mogę z całą pewnością powiedzieć, że przede wszystkim istniejemy dla Publiczności.

Z.: U nas się sprawdza, gdyż w naszych sercach muzyka i taniec latynoamerykański ma wielkie powodzenie. A to dlatego, że moja Córka, która tańczy w Zespole, Synowa, która tańczyła w Zespole, jak też Syn, który nie tańczył w Zespole, uprawiają taniec latynoamerykański standardowy. Dużo wnieśli swoimi umiejętnościami, mieli wysokie lokaty, w tym klasę A w standardzie latynoamerykańskim. Spowodowało to, że chcieliśmy te umiejętności Dziewczyn wykorzystać i pokazać w naszych utworach, że nie musi być tradycyjnie, jak w przypadku niektórych Zespołów, które stawiają na tradycyjny strój śląski, ale postanowiliśmy zrobić to bardziej na wesoło, tanecznie, kolorowo. Myślę, że po 18 latach możemy powiedzieć, że nam się to powiodło.

Z.: Próby robi każdy Zespół i powinien je robić. Jeżeli stoimy, to się cofamy. My nie chcemy się cofać, idziemy do przodu. Dlatego, gdy Zespół Karpowicz Family pojawia się na scenie, pod sceną kłębią się tłumy przystojnych mężczyzn, którzy pozytywnie odbierają taniec Dziewczyn. Mam nadzieję, że nasza oprawa taneczna robi wielkie wrażenie, a utwory robione przez Jurka Macołę w połączeniu z tym tańcem dają naprawdę mocny efekt.

Z.: Właściwie każda z Dziewczyn wnosi coś do choreografii, ale nad całością czuwa właściwie Ania, która ma kwalifikacje i dyplom z tańca latynoamerykańskiego standardowego. Ania wniosła bardzo dużo, przekazując wiedzę i umiejętności Dziewczynom. A pomysły do choreografii są od wszystkich dziewczyn.

Z.: Tak. Możecie Państwo liczyć na kolejne, gdyż fajnie to brzmi i ma pozytywny oddźwięk. Ludzie mówią, że im się podoba. Dlatego mam nadzieję, że to nie jest ostatni utwór Kariny. Tytuł tego utworu brzmi Nie mów, że się nie da – dlatego coś da się na pewno ponownie zrobić. Ponadto Karina uzupełnia nasze chórki. Jest to bardzo fajne połączenie naszych głosów.

Z.: Nie. Nie zdarzają się. [śmiech] Dlatego bardzo cieszę się – przez 18 lat żadnych poważnych konfliktów nie było. Wiadomo – zdarza się, że pojawi się jakaś „mucha w nosie”, czasami komuś coś przeszkadza, ale to kwestia 5-10 minut. Zaraz wszystko jest wyjaśnione, wytłumaczone. Jesteśmy grupą, która rozumie się nawet bez słów. Po 18 latach… [śmiech]