Bądź człowiekiem i zachowuj się odpowiedzialnie

Lato, to dla większości z nas ulubiona pora roku. Nieco inaczej jest z punktu widzenia zwierząt – nie tylko domowych, ale i dzikich. To właśnie czas ich spotkania z naszą odpowiedzialnością, a częściej jej totalnym brakiem…
Miło jest mieć w domu psa, kota, czy innego zwierzaka – w długi zimowy wieczór możemy go przytulić, trochę gorzej, gdy choruje lub w niepogodę trzeba wyjść z nim na spacer. No, ale gdy chcemy jechać na wakacje, jakoś okazuje się, że zwierzak staje się dla nas przeszkodą, wręcz zbędnym śmieciem, którego można i trzeba się pozbyć – w dodatku często w najbardziej okrutny sposób…
Niestety co roku sytuacja się powtarza – latem schroniska dla zwierząt pękają w szwach, a fora internetowe przepełnione są ogłoszeniami z informacjami o błąkających się po ulicach, łąkach czy w pobliżu domów zagubionych, czy porzuconych zwierzakach (czasami też bardzo egzotycznych). Niestety wiele z nich po prostu zostaje przez nas porzuconych – bo jedziemy na wczasy, bo jedziemy do pracy do innego państwa, bo nagle mamy alergię, czy po prostu zwyczajnie zwierzaki się nam znudzą…
Oczywiście dochodzą do tego akty totalnie bezmyślnego, nie mieszczącego się w pojętności normalnego śmiertelnika okrucieństwa wobec zwierząt – przywiązywanych łańcuchem w lesie, topionych czy zakopywanych żywcem…
Jak można w ten sposób potraktować jakąkolwiek żywą istotę? Jak można być takim okrutnikiem i egoistą? Jak możemy dawać taki przykład własnym dzieciom? Pytania można mnożyć…
Skoro decydujemy się przygarnąć jakiekolwiek zwierzę, staje się członkiem naszej rodziny, przyjacielem na dobre i złe. Poziom rozumowania psa, jak też wielu innych zwierząt domowych odpowiada poziomowi 3-letniego dziecka. To istoty rozumne, czujące emocje i ból tak samo jak my, najwspanialsi i najwierniejsi przyjaciele. Każda przyjemność wymaga jednak wyrzeczeń – skoro decydujemy się na zwierzaka, automatycznie znacznie utrudniamy sobie wyjazd na wymarzone wczasy, czy wakacje. Coś za coś – wiemy o tym w momencie nabycia naszego przyjaciela. Ostatecznie nie jesteśmy w sytuacji bez wyjścia – wiele ośrodków wczasowych pozwala na pobyt z psem, czy innym zwierzakiem. Poza tym – skoro już koniecznie musimy wyjechać bez naszego pupila, musimy z dużym wyprzedzeniem pomyśleć o ODPOWIEDZIALNYM opiekunie na czas naszego wyjazdu – kimś z rodziny czy przyjaciół, kto lubi zwierzęta, jest wystarczająco empatyczny i sprawny fizycznie (tzn. dobermana nie oddajemy na miesiąc do naszej 80-90-letniej teściowej, mieszkającej na 4-tym piętrze bloku). W sytuacjach totalnie patowych istnieją też hotele dla zwierząt – choć pobyt w nich dla naszego pupila to też często trauma (choć niewątpliwie to jeszcze akceptowalne rozwiązanie). W przypadku totalnej niemożności dalszej opieki nad zwierzakiem (choroba nasza, czy członka rodziny, bardzo długi wyjazd), musimy znaleźć na stałe nowy dom dla naszego przyjaciela, dom odpowiedzialny, w którym będzie kochany, w którym choć na początku będzie miał swoje dawne rzeczy – jak legowisko, zabawki, u kogoś, kogo miał okazję trochę wcześniej poznać…
Zanim komukolwiek choć przez sekundę zaświta pomysł porzucenia zwierzaka – zastanówmy się, jak sami czulibyśmy się, gdyby nasza ukochana osoba porzuciła nas na ulicy, czy w lesie, całkiem samych, bez uzasadnienia, bez jedzenia, naszych rzeczy, w nieznanym miejscu, często w trudnych warunkach atmosferycznych… Połowa z nas nadawałby się do leczenia na oddziale psychiatrycznym już po kilkunastu minutach… A nasz biedny były pupil musi jakoś przetrwać…