14.09.2018
Co z tym Jasiem? Dlaczego nie chce iść do szkoły?
Jak już pisaliśmy, coraz więcej dzieci ma trudności z przystosowaniem się do rozpoczęcia nauki w szkole czy też do zmiany etapu edukacji. Właściwie trudno się dziwić – połowa z nas, dorosłych np. zmieniając pracę czy idąc na studia podyplomowe, dłuższy kurs itp. nie do końca radzi sobie z nową sytuacją. A co dopiero dziecko?
Niby wszystko jak dawniej, a jednak inaczej…
Wielu z nas dorosłych, na lęk dziecka przed szkołą reaguje lekko ironicznym uśmieszkiem – no, bo niby co w szkole jest strasznego? Na początek przypomnijmy sobie, czy nam było aby na pewno zawsze do śmiechu. Po drugie – nie czarujmy się – szkoła od naszych czasów bardzo się zmieniła. Teoretycznie jest bardziej otwarta na dziecko, ale nie zawsze tak jest w praktyce.
Kolejne reformy, zmiana nauczyciela, nowe wymagania, testy, egzaminy, kartkówki od drugiego dnia nauki… No i przede wszystkim szanowni koledzy – nie ma co ukrywać, że paradoksalnie to nie nauczyciele i edukacja, ale właśnie oni najbardziej skutecznie potrafią utrudnić, a nawet uniemożliwić adaptację do nowych warunków. Nie dziwmy się więc, że nie tylko pierwszak ma trudności z adaptacją do nowego środowiska, a problemy niespodziewanie dotykają np. licealistę.
Wiemy, że nieco już na ten temat pisaliśmy. Ale trudności adaptacyjne są niezwykle ważne, gdyż przekładają się na wszystkie sfery funkcjonowania dziecka (czy nastolatka) w szkole i poza nią. Nie lekceważmy objawów, nie miejmy o te problemy pretensji do dziecka. To, że my nie mieliśmy trudności, nie oznacza, że nasze dziecko ma fanaberie, czy jest jakoś zaburzone. Może po prostu trafiło na niesprzyjające warunki, negatywne czynniki się skumulowały, a może po prostu dziecko jest wrażliwsze od nas?
Zacznijmy od znalezienia przyczyny problemu, rozmawiajmy z dzieckiem i nie rezygnujmy, póki mu nie pomożemy. Ten problem sam nie zniknie, a będzie się pogłębiał. Na ogół zaczyna się od porannego (czy wieczornego) stresu i ogólnego zdenerwowania, potem dołączają nieustanne podenerwowanie, nadpobudliwość, skłonność do wybuchów złości czy płaczu (lub zamknięcie się w sobie), objawy fizjologiczne – jak nudności, wymioty, bóle brzucha. W końcu pojawia się odmowa pójścia do szkoły… Charakterystyczne jest mijanie objawów lub ich redukcja w momencie, gdy dziecko w danym dniu nie musi już iść do szkoły…
Nie mylmy tego z wagarowaniem, lenistwem czy złą wolą dziecka. Jak problemowi możemy spróbować zaradzić? O tym już w kolejnym artykule.
Wielu z nas dorosłych, na lęk dziecka przed szkołą reaguje lekko ironicznym uśmieszkiem – no, bo niby co w szkole jest strasznego? Na początek przypomnijmy sobie, czy nam było aby na pewno zawsze do śmiechu. Po drugie – nie czarujmy się – szkoła od naszych czasów bardzo się zmieniła. Teoretycznie jest bardziej otwarta na dziecko, ale nie zawsze tak jest w praktyce.
Kolejne reformy, zmiana nauczyciela, nowe wymagania, testy, egzaminy, kartkówki od drugiego dnia nauki… No i przede wszystkim szanowni koledzy – nie ma co ukrywać, że paradoksalnie to nie nauczyciele i edukacja, ale właśnie oni najbardziej skutecznie potrafią utrudnić, a nawet uniemożliwić adaptację do nowych warunków. Nie dziwmy się więc, że nie tylko pierwszak ma trudności z adaptacją do nowego środowiska, a problemy niespodziewanie dotykają np. licealistę.
Wiemy, że nieco już na ten temat pisaliśmy. Ale trudności adaptacyjne są niezwykle ważne, gdyż przekładają się na wszystkie sfery funkcjonowania dziecka (czy nastolatka) w szkole i poza nią. Nie lekceważmy objawów, nie miejmy o te problemy pretensji do dziecka. To, że my nie mieliśmy trudności, nie oznacza, że nasze dziecko ma fanaberie, czy jest jakoś zaburzone. Może po prostu trafiło na niesprzyjające warunki, negatywne czynniki się skumulowały, a może po prostu dziecko jest wrażliwsze od nas?
Zacznijmy od znalezienia przyczyny problemu, rozmawiajmy z dzieckiem i nie rezygnujmy, póki mu nie pomożemy. Ten problem sam nie zniknie, a będzie się pogłębiał. Na ogół zaczyna się od porannego (czy wieczornego) stresu i ogólnego zdenerwowania, potem dołączają nieustanne podenerwowanie, nadpobudliwość, skłonność do wybuchów złości czy płaczu (lub zamknięcie się w sobie), objawy fizjologiczne – jak nudności, wymioty, bóle brzucha. W końcu pojawia się odmowa pójścia do szkoły… Charakterystyczne jest mijanie objawów lub ich redukcja w momencie, gdy dziecko w danym dniu nie musi już iść do szkoły…
Nie mylmy tego z wagarowaniem, lenistwem czy złą wolą dziecka. Jak problemowi możemy spróbować zaradzić? O tym już w kolejnym artykule.
