20.11.2020
Gdy nasze dziecko jest nieposłuszne i musi postawić na swoim
Hmm, nasze dzieci mówiąc oględnie, bywają nieposłuszne i uparte, zaskakując nas swoimi „popisami” w najmniej odpowiednich okolicznościach, np. w towarzystwie czy w sklepie…
Nasze pociechy, zwłaszcza w wieku przedszkolnym cechuje labilność emocjonalna – bardzo szybko przechodzą od stanu euforii, do ataku histerii – i to z naszego punktu widzenia z błahego powodu. Przykładowo odmówienie dziecku zakupu w sklepie zakupu np. batonika (którego obecnie i tak przecież nie będzie mogło jeść na ulicy), może wywołać prawdziwą rozpacz, krzyki, itp. łącznie z okładaniem nas pięściami. Oczywiście to wszystko w sklepie, na oczach innych, w dodatku, gdy spieszymy się, mamy już w ręku 3 siatki z zakupami, itp. Cóż – i jak tu nie wyjść z siebie?
Niewątpliwie to nie jest łatwe zadanie – naszą naturalną reakcją (i to raczej oczekiwaną społecznie) jest krzyk. Niemniej niewiele to da, poza tym, że doprowadzi nasze dziecko do jeszcze większej histerii. Niestety najlepszym wyjściem (pomimo, że w nas się gotuje) jest okazanie stoickiego spokoju i krótka, lecz rzeczowa i stanowcza rozmowa z dzieckiem oraz adekwatne do zachowania, szybko wyciągnięte konsekwencje. Oczywiście nie możemy też ugiąć się przed szantażem naszej pociechy.
Musimy wyjaśnić dziecku, że takie jego zachowanie sprawia nam przykrość, a jego zachcianka nie może być zrealizowana z konkretnych powodów. Oczywiście do rozmowy o sytuacji powinniśmy wrócić zaraz po powrocie do domu, wtedy też powinna zostać nałożona na dziecko kara – np. zakaz oglądania w dany dniu (lub przez kilka dni) ulubionej bajki, zakaz zabawy na komputerze czy jedzenia słodyczy. Ważne, by dziecko wiedziało, za co kara jest nakładana, jak też by została wyegzekwowana możliwie jak najszybciej. Pamiętajmy, że pamięć dziecka, jego percepcja czasu i myślenie przyczynowo-skutkowe, funkcjonuje zupełnie inaczej niż u nas. Odkładanie rozmowy i konsekwencji w czasie spowoduje, że dziecko nie będzie widziało związku pomiędzy konsekwencjami, a konkretnym zachowaniem.
Niewątpliwie to nie jest łatwe zadanie – naszą naturalną reakcją (i to raczej oczekiwaną społecznie) jest krzyk. Niemniej niewiele to da, poza tym, że doprowadzi nasze dziecko do jeszcze większej histerii. Niestety najlepszym wyjściem (pomimo, że w nas się gotuje) jest okazanie stoickiego spokoju i krótka, lecz rzeczowa i stanowcza rozmowa z dzieckiem oraz adekwatne do zachowania, szybko wyciągnięte konsekwencje. Oczywiście nie możemy też ugiąć się przed szantażem naszej pociechy.
Musimy wyjaśnić dziecku, że takie jego zachowanie sprawia nam przykrość, a jego zachcianka nie może być zrealizowana z konkretnych powodów. Oczywiście do rozmowy o sytuacji powinniśmy wrócić zaraz po powrocie do domu, wtedy też powinna zostać nałożona na dziecko kara – np. zakaz oglądania w dany dniu (lub przez kilka dni) ulubionej bajki, zakaz zabawy na komputerze czy jedzenia słodyczy. Ważne, by dziecko wiedziało, za co kara jest nakładana, jak też by została wyegzekwowana możliwie jak najszybciej. Pamiętajmy, że pamięć dziecka, jego percepcja czasu i myślenie przyczynowo-skutkowe, funkcjonuje zupełnie inaczej niż u nas. Odkładanie rozmowy i konsekwencji w czasie spowoduje, że dziecko nie będzie widziało związku pomiędzy konsekwencjami, a konkretnym zachowaniem.
