17.04.2020
Uczymy nasze dzieci odpowiedzialności
Jak by na to nie spojrzeć, jedną z ważniejszych cech, które musimy wykształcić w naszych dzieciach jest odpowiedzialność. O ile w innych okolicznościach, moglibyśmy powiedzieć, że mamy na to sporo czasu, obecnie musimy położyć na kształtowanie odpowiedzialności znacznie większy nacisk.
Jak niemal w każdym naszym artykule, i tutaj do znudzenia będziemy powtarzać, że wykształcenie w naszych dzieciach odpowiedzialności zaczyna się od nas. Bo to właśnie my jesteśmy dla naszych dzieci (świadomie lub nie) głównym przykładem do naśladowania.
Tak więc, gdy oczekujemy od naszych dzieci, że będą troszczyły się o bezpieczeństwo własne i innych prawidłowo przechodząc przez jezdnię, delikatnie mówiąc nie jest wskazane, abyśmy sami przechodzili przez ulicę w miejscach niedozwolonych czy też łamaliśmy przepisy jeżdżąc samochodem. Mówiąc prościej, skoro jadąc samochodem z naszą pociechą chętnie przejeżdżamy na późnym pomarańczowym lub na czerwonym świetle, dziecko uzna za normę przechodzenie przez jezdnię na czerwonym.
Jeśli oczekujemy odpowiedzialności za własne postępowanie, sami też musimy wykazywać się taką postawą. Pamiętajmy, że dzieci to doskonali obserwatorzy – nawet, jeśli wydaje się nam, że czegoś nie zauważają lub są za małe, by dostrzec i odpowiednio zinterpretować, w rzeczywistości jest inaczej.
Skoro kształtujemy u naszych dzieci nawyki higieniczne, jak częste mycie rąk, a sami w pośpiechu niekoniecznie zawsze pamiętamy o tej podstawowej, prozaicznej czynności, chyba też nie powinniśmy się dziwić, że dzieci będą sobie odpuszczać.
Skoro mowa o odpowiedzialności, na początek musimy uświadomić dziecku czym ona jest – ale też nią nie straszyć. Od najmłodszych lat dziecko musi zdawać sobie sprawę, że każda jego decyzja, każde postępowanie może zaważyć na jego dalszym życiu, ale też na życiu i zdrowiu innych – przez nieodpowiedzialną zabawę (choćby w miejscu nieprzeznaczonym), dziecko może samo nie ulec wypadkowi, ale przyczynić się do tego, że krzywda stanie się komuś innemu. Dotykając w domu np. żywności nieumytymi rękami, może spowodować poważną chorobę nie tylko u siebie, ale u każdego, kto będzie jadł tę żywność. Akurat ten argument powinien do dziecka przemówić – bo raczej każdy maluch boi się wizyt u lekarza, nie znosi brania leków czy zastrzyków.
Tak więc, gdy oczekujemy od naszych dzieci, że będą troszczyły się o bezpieczeństwo własne i innych prawidłowo przechodząc przez jezdnię, delikatnie mówiąc nie jest wskazane, abyśmy sami przechodzili przez ulicę w miejscach niedozwolonych czy też łamaliśmy przepisy jeżdżąc samochodem. Mówiąc prościej, skoro jadąc samochodem z naszą pociechą chętnie przejeżdżamy na późnym pomarańczowym lub na czerwonym świetle, dziecko uzna za normę przechodzenie przez jezdnię na czerwonym.
Jeśli oczekujemy odpowiedzialności za własne postępowanie, sami też musimy wykazywać się taką postawą. Pamiętajmy, że dzieci to doskonali obserwatorzy – nawet, jeśli wydaje się nam, że czegoś nie zauważają lub są za małe, by dostrzec i odpowiednio zinterpretować, w rzeczywistości jest inaczej.
Skoro kształtujemy u naszych dzieci nawyki higieniczne, jak częste mycie rąk, a sami w pośpiechu niekoniecznie zawsze pamiętamy o tej podstawowej, prozaicznej czynności, chyba też nie powinniśmy się dziwić, że dzieci będą sobie odpuszczać.
Skoro mowa o odpowiedzialności, na początek musimy uświadomić dziecku czym ona jest – ale też nią nie straszyć. Od najmłodszych lat dziecko musi zdawać sobie sprawę, że każda jego decyzja, każde postępowanie może zaważyć na jego dalszym życiu, ale też na życiu i zdrowiu innych – przez nieodpowiedzialną zabawę (choćby w miejscu nieprzeznaczonym), dziecko może samo nie ulec wypadkowi, ale przyczynić się do tego, że krzywda stanie się komuś innemu. Dotykając w domu np. żywności nieumytymi rękami, może spowodować poważną chorobę nie tylko u siebie, ale u każdego, kto będzie jadł tę żywność. Akurat ten argument powinien do dziecka przemówić – bo raczej każdy maluch boi się wizyt u lekarza, nie znosi brania leków czy zastrzyków.
