01.09.2021
Zespół Proskauer Echo o niezapomnianych wakacjach
Jak się okazuje, wśród Gwiazd naszej Sceny nie brakuje Amatorów podróży – o swoich niezapomnianych wakacjach z czasów dzieciństwa oraz o pewnym wyjątkowym, zarazem bardzo pouczającym wyjeździe opowiedział Śląskim Przebojom Zespół Proskauer Echo – czyli Klaudia i Henryk Lakwa.
Proskaue Echo
„Na wakacje pojechać chcę Wiem, że tam przygoda czeka mnie…” Uwielbiamy słowo WAKACJE – lubimy wakacje, potrafimy szybko się spakować i ruszyć na podbój świata… Oboje lubimy podróże [uśmiech] – te bliskie i dalekie. Kąpiele wodne, wygrzewanie się na słonku, spacery... morskie fale. [śmiech] Już w dzieciństwie wyjeżdżaliśmy z Rodzicami na wczasy – ja Klaudia nad polskie morze… ale najpierw trzeba było zarobić na nie, więc zbierałam truskawki, Heniek pracował w Wytwórni Wód Gazowanych, wędzarni, czy jako listonosz… Pracowaliśmy, by mieć pieniążki na lody, gofry i inne atrakcje. Będąc już w średniej szkole wskakiwaliśmy na rowery i wyruszaliśmy na rowerowe wycieczki, z naszym księdzem Wikarym – wyjeżdżaliśmy na oazy.
Oczywiście Heniek był maminsynek i na kolonie nie lubił jeździć – ja począwszy od 1. klasy ciągle gdzieś wyjeżdżałam. Kiedy po 2 klasie pojechałam nad morze do Międzywodzia i wróciłam po 3 tygodniach moja mama mnie nie poznała. [śmiech] Byłam czarna nie tylko od opalenizny (chyba ta nasza pani opiekunka grupy za bardzo nas nie pilnowała). Heniek zaś podczas pierwszego pobytu nad morzem przemienił się z niejadka w żarłoka. Po powrocie na lodówce zawisł łańcuch. [śmiech]
Podróże kształcą... To prawda!!! Wiele nas nauczyła podróż do Togo. Odwiedziliśmy naszych misjonarzy tam pracujących… Jestem pełna podziwu dla ich zaangażowania, są wzorem do naśladowania. 21 wiek… poznaliśmy siostry zakonne opiekujące się szpitalem i Martę, która przywitała nas w wiosce trędowatych – ludzi, którzy żyją i śpią na klepiskach… i są szczęśliwi… Brakuje im lekarstw, antybiotyków i rąk do pracy. Pojechaliśmy z darami. Cieszymy się, że dzięki zebranym ofiarom w wiosce wybudowano kolejną studnię i po wodę nie trzeba już chodzić kilka kilometrów. Brak wody pitnej, brak szkół, edukacji, prądu… ciepłego posiłku dla wszystkich dzieci. Podczas wyjazdu do kaplicy w buszu podeszły dzieci. Narysowałam patykiem „Chopka” i pokazałam jak skakać. Chętnie dołączyli do zabawy ależ jakie zdumienie mnie ogarnęło kiedy zaczęłam skakać ze skrzyżowanymi nogami… Dołączyli i niektórzy dorośli… Nie potrafili tak skakać… Jedna noga wisiała im w powietrzu… Dzieciaki pękały ze śmiechu widząc moje nieporadne ruchy taneczne… Heniek w tym czasie spożywał posiłek z mężczyznami. (Potem jedzą dzieci, a ostatki kobiety.) Heniek zaś wspomina moment gdy obdarował dzieci lizakami, a one czekały by pokazał jak to odpakować… To były rekolekcje naszego życia.
Oczywiście Heniek był maminsynek i na kolonie nie lubił jeździć – ja począwszy od 1. klasy ciągle gdzieś wyjeżdżałam. Kiedy po 2 klasie pojechałam nad morze do Międzywodzia i wróciłam po 3 tygodniach moja mama mnie nie poznała. [śmiech] Byłam czarna nie tylko od opalenizny (chyba ta nasza pani opiekunka grupy za bardzo nas nie pilnowała). Heniek zaś podczas pierwszego pobytu nad morzem przemienił się z niejadka w żarłoka. Po powrocie na lodówce zawisł łańcuch. [śmiech]
Podróże kształcą... To prawda!!! Wiele nas nauczyła podróż do Togo. Odwiedziliśmy naszych misjonarzy tam pracujących… Jestem pełna podziwu dla ich zaangażowania, są wzorem do naśladowania. 21 wiek… poznaliśmy siostry zakonne opiekujące się szpitalem i Martę, która przywitała nas w wiosce trędowatych – ludzi, którzy żyją i śpią na klepiskach… i są szczęśliwi… Brakuje im lekarstw, antybiotyków i rąk do pracy. Pojechaliśmy z darami. Cieszymy się, że dzięki zebranym ofiarom w wiosce wybudowano kolejną studnię i po wodę nie trzeba już chodzić kilka kilometrów. Brak wody pitnej, brak szkół, edukacji, prądu… ciepłego posiłku dla wszystkich dzieci. Podczas wyjazdu do kaplicy w buszu podeszły dzieci. Narysowałam patykiem „Chopka” i pokazałam jak skakać. Chętnie dołączyli do zabawy ależ jakie zdumienie mnie ogarnęło kiedy zaczęłam skakać ze skrzyżowanymi nogami… Dołączyli i niektórzy dorośli… Nie potrafili tak skakać… Jedna noga wisiała im w powietrzu… Dzieciaki pękały ze śmiechu widząc moje nieporadne ruchy taneczne… Heniek w tym czasie spożywał posiłek z mężczyznami. (Potem jedzą dzieci, a ostatki kobiety.) Heniek zaś wspomina moment gdy obdarował dzieci lizakami, a one czekały by pokazał jak to odpakować… To były rekolekcje naszego życia.
